Iedere maand schrijft Edwin Oden, alias De Gelukkige Tuinman, een column in Groei & Bloei. Hij heeft ook een blog, waar hij tuinlief en -leed én wijze inzichten met je deelt!
Column G&B juli/augustus 2016
We wisten niet wat we ermee aan moesten. Lia haalde haar schouders op. In het ziekenhuis hadden ze gezegd dat ze was uitbehandeld. De kanker had haar voor de tweede keer in haar leven geveld, en nu liet hij niet meer los. Het zou nog een kwestie van weken zijn, misschien maanden.
Daar zat ik dan dit voorjaar, aan het sterfbed van de trouwste fan van mijn tuinblog. De
vrouw die mij nog in mijn witte wieg had zien liggen en vaak op mij paste toen ik klein was. Zij was degene die mij het eindeloze klimduin in Schoorl liet zien, die geduldig hele schilderijen Ministeck met me maakte en die me uitlegde wat die dikke, vette gerookte palingen op de kade van Spakenburg deden. Regelmatig nam ze me mee in haar knalgele Renaultje 10, haar allereerste auto. Gewoon voor een lekker ritje, en dan zongen we mee met Gérard Lenorman op radio Veronica, nog voor ik een woord Frans had geleerd: Si zjee-tèh preezi-dan de la ree-puu-blieke ... We stampten alle kentekens uit de straat in ons hoofd, bedachten op welke landkaarten de wolken leken, en ze leerde me taart en cake bakken en hoe je die mooi kunt versieren met kaarsjes en glanzende kraaltjes. Ik kon elk moment bij haar komen aanwaaien. Allebei wisten we hoe uniek het was wat wij hadden, en ik noemde haar mijn tweede moeder.
”Ik weet niet wat ik tegen je moet zeggen”, zei ik maar eerlijk tegen haar toen ik aan haar
sterfbed zat. Ik was blij dat het eruit was. Mijn hart maakte een sprongetje. Ook al zaten we nu in de driedubbele doffe ellende, het bleef heerlijk iemand in je leven te hebben voor wie je niks hoeft op te houden. Ik bedankte haar voor alles, en zij bedankte mij. Dat voelde verdrietig maar ook goed. Toen ik even later naar huis reed, dacht ik: fijn dat we de gelegenheid hadden dit nog tegen elkaar te zeggen.
Maar er bleef iets onaf. Natuurlijk had ik haar gezegd dat ik haar nooit zou vergeten en dat ze altijd in mijn hart zou blijven, en meer van die dingen. Maar er ontbrak nog iets, vond ik: we hadden die stomme domme dood nog niet overwonnen. Ik vertelde erover aan een vriendin, die feilloos zag dat ik doordrenkt was van verdriet. ”Waarom doe je niet iets voor Lia?”, vroeg ze. ”Misschien kun je wel een boom voor haar planten in je tuin.” Ik vond het meteen een gouden idee. Wat was er mooier dan een Magno-Lia voor Lia
te planten? Dan zou ze letterlijk bij me blijven, in mijn tuin waar ze zo van hield.
Lia barstte in huilen uit toen ik het idee opperde. ”Ik wil heel graag dat je dat boompje plant”, zei ze. Samen zochten we in Groei & Bloei de ’Genie’ uit, de magnolia die bekendstaat om zijn allerdiepste kleur rood, Lia’s lievelingskleur. Mijn tuinbuurman maakte een filmpje toen ik het boompje plantte, en twee dagen voor haar dood zag Lia het filmpje. Intussen is het bijna augustus. Ik kijk reikhalzend uit naar die maand, want
Magno-Lia is een hele speciale: ze kan twee keer per jaar bloeien. Ze heeft mijn
tuin extra betekenis gegeven, ik vier er nu ook een levenslange vriendschap mee. Daar
kan geen dooie dood tegenop.
Edwin Oden is psycholoog en tuinman. Hij schrijft iedere maand een column
voor G&B en blogt op De Gelukkige Tuinman
Naar het laatste blog