... aan de voet van de Atlas
Het hebben van een blauwe Atlas Ceder in de tuin heeft zijn voordelen. En we hebben er zelfs drie, dus driemaal voordeel. Het zijn statige bomen met een mooie grijsblauwe naaldkleur, schaduw, geur van naaldbomen, winterbescherming voor vorstgevoelige planten, omdat het eronder altijd goed droogt. Zo gaan planten niet met natte voeten de kersttijd in. Goed, als de ceders bloeien, zien we geel van het stuifmeel, en de naalden zijn niet meer uit de bekleding van de auto weg te denken. Maar dat nemen we voor lief. En vandaag zag ik aan de voet van de middelste Ceder een goudhaantje met zijn snavel vol veertjes en ander spul voor zijn nest. Heel leuk.
Het mooiste zit eigenlijk bijna verborgen onder de naalden en je loopt er zo aan voorbij: een veelheid aan grondbekerzwammen. Ze komen vooral voor bij oude bomen. Nou die van ons tikken de veertig aan, dus dat kan. Hoewel de Ceder eigenlijk een exoot is in ons land, is het moeilijk te bewijzen of de Cedergrondbekerzwam al dan niet op eigen kracht is komen aanwaaien. Zeker is wel dat zonder de Ceder er in ons land geen Cedergrondbekerzwam zou voorkomen. Men zegt dat veel bekerzwammen ook andere relaties kunnen onderhouden met hun gastheer en een groot aantal van hen mycorrhiza paddenstoelen zijn. Voorheen dacht men dat ze alleen op de afstervende en dode wortels groeiden van de Ceder. Net als de vliegenzwam onderhouden ze een relatie met hun gastheer waar ze allebei baat bij hebben.
En het zijn er niet weinig: zelfs tussen de tegels op de stoep komen ze boven, als je er maar oog voor hebt.
