Groei&Bloei GedoogRood…

GedoogRood…

GedoogRood…

GedoogRood en BlauwHilde zijn familie, heel ver familie dat wel, maar toch, want ze delen dezelfde eigenschap: hun kleur is namelijk kortstondig. Waar BlauwHilde haar blauwe kleur al verliest tijdens het koken (met dank aan Wiel, ik wist er niets vanaf), verliest het GedoogRood in de knollentuin in een paar weken zijn kleur. De kastanjes worden bruin, de zaden van de Stinkende lis worden nieuwe planten met hun verlegen groengele bloemen, de zaden van de Aronskelk krijgen straks dat mooi gemarmerde blad en het blad van de Wilde Wingerd wordt van die eerlijke, wormenrijke compost.

Rood in de knollentuin is de aanzet tot de kringloop. Behoudens de kevers uit de Lindenlaan waaraan ons huis ligt, de herfstbloeiende cyclaam van Corfu, een van schaamrood verschoten Mahoniestruik, de herftstooi van het Loodkruid, een verdwaalde eenjarige en een overgehouden cadeau-patioplant kent de knollentuin geen rode bloemen. Rood past niet tussen al die pasteltinten en blauw, heel veel blauw, blauw als herinneringen aan de afgelopen mooie wolkeloze zomer en herfst, mooi zichtbaar gemaakt in de geranium die naar of door een Deense botanist werd vernoemd: wallichianum.

Hierbij een geste die mij roert naar deze toch hartverwarmende kleur:

 

Rood

De mensen zien het niet, hoe ik blijf staan

voor een bijzonder rood. Ik kan er niet vandaan.

Het wordt al groter naar ik het bekijk.

Het wordt al dieper naar ik meer wijk.

Rood, waarom zijt gij geen wezen, niet vrouw, noch man,

maar dat ik toch mijn bleke handen geven kan?

 

Pierre Kemp (uit: Een bloemlezing uit zijn kleine liederen)

Foto's bij deze tuinlog

Praat mee op groei.nl

Reacties (4)