... is builen vallen en ervan leren.
Ik denk dat we allemaal het spookbeeld kennen: net die warme terugtocht van vakantie achter de rug en eenmaal thuis wachten de sterke ficus met zijn blaadjes omlaag, een bladloze hoya en een begonia die eruit ziet en ruikt als een pan doorgekookte spruitjes. Wanhoop, we hebben niet allemaal groene vingers.
Maar groene vingers zijn absoluut geen garantie, want iedere plant is anders, heeft een andere behoefte en dan nog moet je de tijd nemen om een plant te leren kennen. Een vriendschap voor het leven, daar moet je aan werken. Neem als voorbeeld die ouderwetse eindejaars weggegeven cyclaam. Ideaal voor de koude voorkamer of serre, en al dat gelebber op een schoteltje. Wie durft het nog aan, want je kunt het toch bijna nooit goed doen?
Cyclamen vormen een grote hobby voor mij. De plant op de foto kreeg ik ooit kado, tig jaar geleden opgekweekt uit zaad en, zoals je kunt zien, flink op leeftijd. Dol op een hete zomer zoals nu, want zijn familie komt uit Griekenland, of in ieder geval die kant van de Middellandse Zee. Voor zo’n cyclaam is water geven én hoeveel een kwestie van timing of builen vallen. Te vroeg en te veel dan groeit het blad over de bloem heen. Te laat en te weinig dan verdrogen de bloemknoppen en valt de bloei heel erg tegen. Foto één is ideaal (dit jaar). Foto twee (vorig jaar) ook niet verkeerd. Foto drie (in de kennismakingsfase) te veel en te vroeg water. Vooral zo’n oude knol moet je leren kennen, maar dan heb je ook een vriend voor het leven. En gaat het mis, dan moet je gewoon weer een heel jaar wachten.
