… en de kegeltjes.
De (tr)ouwe lezers van mijn logjes zullen zich wellicht afvragen: hoe is het met Koes gegaan dit jaar, het twaalfde jaar dat ze samen met haar Co bij ons in tuin is?
Dit jaar landden Koes en Co pas half maart in de tuin, een dikke twee weken later dan alle elf jaar daarvoor. We hadden net die twee steenkoude weken achter de rug. Ach, alles en iedereen is laat dit jaar dachten we, dus we maakten ons niet ongerust. En Co ging net als altijd gelijk naar het plekje onder het keukenraam. Niets veranderd, precies daar en ook geen halve meter verder of zo, nee, precies daar. Het was Co die de nestkom uitgroef met zijn zwempoten en zich als eerste melde voor een boterham. Hij kan hoog op zijn poten staand net over het houtwerk van de openslaande deuren naar binnen kijken, getik tegen het glas.
Ja, we wisten het wel hoor en we dachten: ze doen het rustig aan dit jaar, misschien nog net niet aan de VUT toe maar wel bijna. Maar, geen enkel ei, in geen weken, totdat we merkten dat ze niet het plekje onder het keukenraam gekozen hadden, maar – je raadt het bijna – wel uitgerekend in één van de twee overgebleven pollen Hongaarse irissen: vier eieren en een broedse (?) Koes. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen de eieren in de eerste nestkom te leggen. Dan maar hopen dat de pol het zou overleven. Maar verder dan vier eieren is ze niet gekomen en het broedsel mislukte. Ze ging te vaak van het nest af, weliswaar iets minder belaagd door hormoon gestuurde woerden zoals die van vorig jaar. Koes zat liever samen met Co lekker midden op het gras dan op het nest.
Dat Koes zo’n bijzondere oppas voor haar eieren zou vinden hadden we niet gedacht, maar sinds de afgelopen week slaapt er een egel tussen de eieren. Het zit erop voor Koes. Als ze komen, ligt hun boterham klaar als gezellige ouwedagvoorziening. Ze hebben het verdiend.
Kuikens zullen we hier niet zien in de tuin, maar misschien wel “kegeltjes”.
PS onder het bloempotje zit een kleine camera
