… als die maar niet wit is!
Even leek het alsof oud jaar al was begonnen: met een daverde klap brak een tweetal zware takken gebukt onder een vette laag dooisneeuw uit één van onze oude Atlas Ceders in de voortuin. Het is dan zondag 10 december rond de klok van vijven, natte sneeuw en een vlagerige wind. Nog net niet op weg naar een kennismakingsborrel of ik had de kater al te pakken. Dakpannen schots en scheef op het dak en heel wat brokstukken op de grond. We konden de voordeur niet meer in of uit. Achterom dus. Samen met een bijna buurman die beschikt over alle mogelijke gemotoriseerde tuingereedschap de takken in moten gezaagd en naast het huis gesleept. Maandagochtend was de aannemer er gelukkig om het dak te repareren.
De schade was pas dinsdagmiddag goed te overzien. Ongeveer tweederde van één van mijn oudste Toverhazelaars is weggeslagen. En die houden al niet zo erg van het snoeien tot diep in het oude hout. Afwachten dus hoe die het oppakt. Van mijn mooi verzorgde en zo vertroetelde buxushaagje (zie mijn logje Help, mijn Buxus) was weinig meer over. Waar de Buxusmot zich beperkt tot bladvraat namen de atlastakken in een driftige draai halve struiken mee. Wel een natuurlijke manier van vormsnoei maar niet erg gewenst en zeker niet fraai. In gedachten had ik al overwogen mijn haagje te rooien en Taxus te planten, maar die keuze had ik graag zelf gemaakt.
Inmiddels heeft de gemeente ook alle Lindes bij ons in de straat iets ongekroond. Zo hebben ’s zomers geen kleverige auto meer die altijd een grote aantrekkingskracht had op wespen. Begin januari worden de beide Atlasceders in de voortuin wat teruggezet. En dat is maar goed ook want er hangen nog twee kapotte takken in.
Van ons mag Kerst wel komen; gelukkig is die niet wit. Iedereen fijne dagen toegewenst.
.
