zomers groen I
In de halfschaduw van de zomer zitten deze tijd veel gasten wat groen voor zich uit te kijken.
De bescheiden Nora Barlow heeft begin vorige maand al haar tutuutjes laten vallen en tooide zich nu met de muts van een paljas. De serieuze danspasjes zijn gedaan en ze vrolijkt me nu op met haar grappen waar ik heel eerlijk gezegd echt aan toe ben. Nog even en ik ben een rammelaar, zegt ze me lachend. Waar jullie er pas één geven als het kind er is, doe ik het van te voren! Knipoog. Inmiddels zijn al die paljassen bruin geworden en strooit een briesje wind nog meer danseresjes de wijde wereld in.
Naast haar zit een oude man wat verdwaasd voor zich uit te kijken. Doodmoe in slaap gevallen boven zijn bordje erwtensoep is zijn witgrijze baard veranderd in mosgroene rasta. Zwaarder en zwaarder buigt hij zijn dommelend hoofd naar de aarde, om de nieuwe geitebaardjes een stukje van zijn oude wortels af nieuwe leefruimte te geven. Toch handig als je zo lang bent, ook al besef je dat niet meer. Slaap zacht oude man.
En ergens in de knollentuin schuilt een Italiaanse bosgod. De afgelopen maand heeft hij weer benut om groene bellen te blazen waar de arums hun bloembladen hebben laten vallen. Hij doet dat op rietjes die onder de bomen omhoogsteken. Maar géén van de belletjes laat het rietje los. Er zijn mensen die niet weten dat hij daar zó boos om wordt, dat hij uit pure woede zijn bellen rood kleurt in de herfst. Miljarum! Pas dan gebeurt het dat een bel ontsnapt, al is het in de snavel van een lijster die het luchtruim kiest. En de bellen die kleverig zacht op de grond achterblijven? Die worden daar ooit weer nieuwe rietjes.
