In mijn vorige log vertelde ik jullie hoe mijn tuin in een jaar tijd veranderd is van een molensteen om mijn nek, in een rustpunt. Mijn eigen groene oase.
Het is soms nog wel een beetje wennen. Jarenlang schaamde ik me voor mijn tuin en nu is het een plek om trots op te zijn. Maar dat is niet het enige waar ik aan moet wennen. Mijn man, die nooit iets om de tuin gaf, heeft het tuiniersvirus ineens te pakken. Weliswaar een milde vorm van het virus; hij gaat nog niet uit zichzelf van alles planten, maar toch… Hij heeft er ineens een mening over. “Schat, ik denk toch echt dat daar nog een pot moet, met een hoge, bloeiende plant” of “Ik vind dat oranje van die Geum echt heel mooi staan in die border!”. Bij die laatste opmerking kijkt hij erg trots wanneer hij de naam Geum uitspreekt. Wie had dat gedacht? Mijn man bevangen door de tuingekte.
Voor mij is het even inschikken, want stiekem wil ik alles zelf bepalen. Enige territoriumdrift is mij niet vreemd. Toch doe ik mijn best er vooral van te genieten, want wat is er nu fijner dan een gedeelde liefde voor alles wat groeit en bloeit? En dat wijntje na een dag ploeteren in de tuin smaakt toch het best met z'n tweeën.
Dag Ester,
Wat herkenbaar voor mij, maar zo mooi benoemd ” territorium drift ” Eerst vind je het fijn dat er belangstelling is voor ” jouw” tuin, maar het kan ook uit de hand lopen en tot vervelende discussies gaan leiden. Wij hebben dat toen opgelost door ieder zijn specifieke taak te geven. Dat werkte toen heel goed en het is fijn om je belevenissen te kunnen delen. Dat is wat ik erg mis nu Wim overleden is! Heel veel plezier samen en een fijn Pinksterweekend.
