Groei&Bloei Vergeten weelde…

Vergeten weelde…

Vergeten weelde…

…en een jeugdherinnering

Op 24 februari 2011 schreef ik een logje over onze rozenweelde. Ergens in dat logje stond: Helemaal aan het eind van de tuin zie ik nog net ‘Kew Rambler.’ Ik heb hem een andere plek gegeven en hem tot aan de voet van een atlasceder verbannen. Nu, na vijf jaar, begint hij weer het licht te zien. Nou voorlopig kan hij wel zijn gang gaan, want hij is met vier meter nog niet op de helft. Als ik terug reken verplantte ik hem dus in 2006, weg van de voorkant van het huis waar hij zelfs de dakpannen van zijn plek kreeg. Heel best deed hij het bij de Ceder niet (veel te droog) en ik beperkte me tot op heden tot het almaar opnieuw aanlijnen van al die zwiepende uitlopers als een roedel losgeslagen jonge honden. Kortom, eigenlijk was ik hem zat tot helemaal vergeten totdat ik eind vorige maand een cyclamenvriend op bezoek kreeg en we een rondje tuin deden. Hij maakte me erop attent dat mijn Atlasceder in bloei stond, precies wat ik zoveel jaren geleden voor ogen had, en ik had het nog niet eens zelf gezien. Jammer dat de bloei al ver over zijn top was, maar hier toch een enkel plaatje.

Ik heb de tuin door gebrek aan energie en tijd wat meer losgelaten en afgewacht wat voor vlechtwerk aan bloemen zou ontstaan. Ik trof ergens middenin de (in mijn ogen) mooiste beemdkroon voor in de tuin, Knautia macedonica, die zich door een blauwe geranium omarmd mag voelen. Hier omheen staan onze spirea’s. Dat het zien van bloemen me een smaak- en tastsensatie geven is op zich een wonder, maar het gebeurt wel. Mijn vingers kleven (in herinnering) bij het typen bijna vast aan de toetsen bij het beschrijven van deze zomerse suikerspinnen: de roze moerasspirea, Filipendula rubra ‘Venusta’. De bloemen veroorzaken een stevige speekselvloed en ieder jaar weer kijk ik naar ze uit, net als het knulletje dat aan de hand van zijn vader op de kermis het stokje met die roze pluim krijgt uit die vreemde centrifuge in die kleurige kraam. Deze roze moerasspirea is helaas weinig tot niet geurig, terwijl de gewone moerasspirea dat wel is en niet gering. Die heet in Engeland niet voor niets: Meadowsweet. Die ‘gewone’ planten rekenen wij tot onze zomerwolkjes. We hebben ook een lichte roze, net zo wollige cultivar die ook nu in volle bloei staat.

De panoramafoto’s zijn van 13 juni en doen de tuin groter lijken dan hij is.

Voor de laid-back tuinier is de bijgevoegde muziek:

Foto's bij deze tuinlog

Praat mee op groei.nl

Reacties (4)

Veris-lente

Veris-lente

Hé Paul,
Gelukkig hoefde je niet om een hoekie te kijken naar het rapunzelklokje (verrassend, ontwikkeling van de blog).
Heel fraai je panoramabeelden.
Knautia een beauty, combi met Gaura voor mij de mooiste!!!
Leerde uit boek 34 planten om mee te tuinieren dat: moerasspirea verdedigende meganisme op roept bij plaatsing in de tuin, staat op mijn lijstje wensplanten.
Vond dat de titel van dit muziekstuk wel iets groenigs had, zag bij be(kijken)luisteren dat zelfs de uitvoerende het onroerend mooi vonden: Holland Baroque and Eric Vloeimans - Ocean of Petals.
Groet

Reageren op

Antje

Antje

Dag Paul,

Ziet er allemaal geweldig uit Paul! De ceder die omarmt word door de rozen is een plaatje. Prachtig verhaal van je roze suikerspin.. Ik heb er ook een in de tuin en eigenlijk vind ik hem helemaal niet mooi staan in mijn border. Heb wel overal in de tuin grote groepen crème/witte staan.

groetjes Antje

Reageren op

Paul

Paul

Hoi Veris,
Dat verdedigend mechanisme ken ik niet: hoe werkt het en waartegen?
Zo’n panorama is vertekenend maar je kunt wel in een keer de zomerborder zien.
Bijzondere muziek gaf je door heel barok met een ongebruikelijke bezetting. Bedankt en groetjes.

Reageren op

Paul

Paul

Dag Antje,
Die roze spirea-achtige is oersterk en wil zich nogal eens verplaatsen door de tuin. Ik steek hem gewoon af en plant hem op een kaal stukje als dat nodig is. Als je wat hebben wil laat het gerust weten. Groetjes.

Reageren op