Welnee
Iedereen is natuurlijk harstikke druk met bladen lezen, lezingen volgen, plannen maken, gereedschap onderhouden, maaimachine slijpen, plantenboeken (zijn die er nog?) lezen, laat staan om in de tuin rond te kijken en daar ook nog over te pennen. In de knollentuin is het niet anders. Maar niets is minder leuk en leerzaam te lezen wat anderen met bloed, zweet en tranen in zijn of haar eigen tuin allemaal voor elkaar krijgen. Hier is net als ieder jaar veel te doen, veel te vertellen, maar om niet herhalingen te vallen, is de pen wat minder argeloos dan eerst. Voor velen is het buiten de afgelopen naargeestig weer, ook al staan de krokussen in de startblokken en kleuren hele stukken kanariegeel van de winterakonieten of sneeuwwit van de sneeuwklokjes. De extraatjes deze tijd zit hem in de parelmoerwolkenluchten (scrabbelen maar!) en – de vele geurstruiken van dit vroege voorjaar. Eén van mijn eerste logjes ooit ging over een wedstrijd in geur en hij is nog altijd actueel. Maar er zijn wat verschuivingen. De Viburnum ‘Dawn’ is al een paar weken uitgebloeid en we hebben een nieuwkomer. Vorig jaar deed ik ons de toverhazelaar ‘Aurora’ kado. Toen ik hem ergens in het Westland ophaalde, was hij wat bloeien betreft aardig over zijn top heen, maar de onmiskenbaar grote bloemen waren nog duidelijk te zien, groot, wat zal het zijn, echt wel ruim 3-4 cm! De tuin lag toen nog in puin vanwege de rioolproblemen, maar eind maart stond hij op zijn goede plekje. Nu verstuift hij royaal zijn geurtje langs het pad naar de voordeur. Daar horen dit soort struiken te staan, langs een pad voor de geur. Dit jaar bloeit de gele toverhazelaar ‘Arnold Promise’ rijker dan vorig jaar, maar wel minder dan de toverhazelaar ‘Aphrodite’ die ongeremd met – kan niet schelen wat voor winter – de tuin al jaren in vuur en vlam zet. En – een vette bonus – ze ruiken alle drie heel verschillend! Naast het rastageel van Arnold is er ook het geel van Forsythia, winterakonieten, narcissen en kerstrozen te zien. Ergens zag ik een wimpeltje blauw van de een of andere Iris, waarschijnlijk een overblijfsel van reticulata, bijna vergeten tussen al de verdorde plantenresten van vorig jaar. En het eerste porseleinblauw van Puschkinia libanotica kijkt verlegen de tweede maand van het jaar in: één dag langer hebben we dit jaar! Wit is er van de vele sneeuwklokjes en cyclamen. Roze, rood en karmijn, kleuren van de vele Kerstrozen en de winterse Cyclamen coum. De plek van de atlas ceder heb ik opnieuw ingeplant, voorlopig alleen met cyclamen en een enkel heestertje. Alles moet er nog een keer uit om wortels weg te laten vrezen. Het zij zo. Kleur en geur zijn er verder van de winterbloeiende Kamperfoelie en Winterzoet, bedwelmend zoet als de wind even wegvalt. Ik kom ogen tekort en mijn neus wordt verwend. Niks saaie tijd van het jaar: prachtig is het. De knollentuin is tenslotte een voorjaarstuin. In de duisternis van de vroege ochtend fluiten de lijsters. En hoog in de Krentenboom kondigt de Heggemus het voorjaar aan. Wie nog niet buiten heeft rondgekeken in de tuin of in de buurt (voor ideeën), moet nu toch echt een rondje maken.
