Nu de storm van de afgelopen week (ook) door ons dorp heeft geraasd, is het mooie van de bomen af. Van de zorgvuldig verplaatste hoopjes blad vloog alles weer terug naar de plek waar het hoort, namelijk weid uitgestrooid, machteloos wachtend op een zaterdagochtend mooi weer. Dat was gisteren. De zondag beleven we in redelijke rust. Het is snel gegaan. Gaat de tijd sneller met het ouder worden? Of zijn er te weinig momenten om even te bezinnen in het overdrukke dagelijks leven? Waarschijnlijk beide. Maar al bladerend, excuseer de woordspeling, door mijn digitale fotoboek heb ik de afgelopen weken weer goed op mijn netvliezen terug gekregen. We hebben een Japanse esdoorn, de naam weet ik niet, een afdankertje en zo hij zag er ook uit toen ik hem kreeg, geplaatst tussen de kas en taxushaag. Geen ideale plek en wachtend op een beter lot. Maar ieder jaar, tegen de tijd dat ik de kerstboom rond steek die straks weer naar binnen mag, ontmoet ik het mooie blad van de esdoorn als een oude vriend. Op de foto treft mij de schoonheid van het gele, verweerde blad van een ruit tegen de, wat is het, wijnrode achtergrond van de esdoorn, alsof een schilder zijn kwast heeft uitgeslagen en de gele vlekken zo op het bladerdek zijn neer geklodderd. Wat de harde wind echt niet overleeft, zijn de late krokussen. Prachtig getekend en alleen geschikt in een onderbeplanting, niet te veel regen en een lekker zonnetje. Dat is ook een van de redenen dat ik zo van wilde cyclamen houd. Die kunnen namelijk echt tegen een stootje. Aan de voet van een van de beuken in de knollentuin staat deze Europese cyclaam vrolijk getint boven het herfstblad alsof er niets aan de hand is. En geef hem eens ongelijk in zijn humusrijke ondergrond, die is gewoon niet stuk te krijgen. Tot slot de toverhazelaar. De eerste millimeters van de bloemetjes zijn zich al aan het ontrollen, nog zonder geur dat wel, en dit alles slechts een paar weken nadat de herfstschilder langskwam. Ach, als ik toch eens kon toveren dan werd ik…
