Het was zaterdag. De kerkklok in de verte slaat 12 uur. Het waterloopje klatert. Winterkoninkjes schetteren als marktkoopmannen om de beste plek. De Heggenmus prevelt nog steeds zijn lied en de Tjiftjaf zwoegt zich als een gevleugelde naaimachine door zijn eindeloze strofen. Ergens klinkt de heldere zang van de Zwartkop. Ik zag hem al eerder met plukjes haar en mos onder zijn zwarte alpino de struiken in gaan. De tuin is puin, wat kan het schelen. De stroom om de oude vaart waarmee ik iedere jaar de rozenkrans in gang zette, is er niet dit jaar en komt ook niet meer. De klimrozen blijven zoals ik ze vorig jaar oktober heb geleid en gesnoeid. Zelf het gras is nog niet gemaaid en ziet witjes van de vroegelingen en pinksterbloemen. Een enkel hoekje van de zomerborder is schoongemaakt van de resten van vorig jaar. Hier en daar heb ik wat compost gestrooid. En Koes broedt braaf door. De laatste volle week. Ramen staan wijd open en de geur van pas gevallen regen na de afgelopen droge dagen sluipt naar binnen, vol rust , “in sich hineinhorchend” gelijk opgaand met de dubbeltonen van für Alina (pianomuziek van Arvo Pärt). Tijd voor bespiegelingen, ruimtelijk grote bogen oproepend, schitterend minimalistische verhaallijnen, in muziek. Net als een druppel water die zo juist van de dakrand viel, rimpels geeft in de brede plas op de grond. Die spoeden naar de rand en weer terug als een echo, tot de volgende valt, als dubbeltonen met veel pedaal. De tuin mag dan minimalistisch zijn gedaan zijn, maar zelfs tussen brokstukken is nog altijd wat moois te vinden. Warm weer is funest voor de bloeiduur van de Hondstand. Gelukkig was ik nog op tijd voor dit juweeltje.
