De dingen gaan zoals het gaat en wat hebben wij vaak moeite dat te accepteren. We maken een beeld voor ons zelf en worden dan een beetje onrustig als daar van afgeweken wordt. Het zegt natuurlijk alles over ons zelf, wij laten het n.l. gebeuren..... Zo kwamen de sneeuwklokjes ook weken later open dan verwacht. Moet ik geduldig blijven wachten dat mijn lichaam weer wat meer kracht heeft verzameld. Gisteren feliciteerde de internist me dat ik alweer zover ben als nu, de prednison doet zijn werk, heb een lekkere volle toet, het bloed is bijna weer helemaal goed. Maar ik sta nog niet stevig op mijn benen, erg duizelig bij verandering van houding. Dat kost erg veel energie bij alles wat je doet. Maar we blijven hopen dat dit toch ook gaat verbeteren. Ik heb de overgehouden bolletjes van vorig jaar begin oktober in diverse potten gestopt en daar boven op winterviolen gezet. In de pot op de foto is een blauwdruifje zichtbaar, het bloempje steekt zijn kop boven de aarde, kan niet wachten en wil wedijveren met het blauwe viooltje dat al maandenlang staat te bloeien. Als je door de tuin loopt is er altijd wel iets te zien en zo zoetjes aan gaan we alweer aardig richting voorjaar.
