Mijn wekelijkse tuinmomenten zijn er niet meer zo talrijk of erg kort, maar prachtige herfstdagen hebben we zeker. Het snoeien van de rozen in het voorjaar bleef al uit, hun groei niet. Hoog toornen de doornen nu boven de schutting uit. Dit najaar gaat iemand voor mij de rozen doen. Het komt er niet meer van. Van alles zit tuinieren en bloggen in de weg. De winterse geluiden van mezen en roodborstjes zijn steeds vaker herkenbaar en grasmaaiers worden minder talrijk. Gevoed door de vele regens en koude in het voorjaar hadden de ceders rond ons huis zich getooid met een rijkdom aan kegels die van blauwgrijs inmiddels verkleurd zijn naar geelbruin. Een vergrijsde buurt wordt langzaam verguld. Het zal een graad of achttien of twintig zijn, een wiegend windje, en de zon schijnt knipperend door de wolken stof die mezen, ruziënde eksters in ceders veroorzaken. In deze dagen daalt waarlijk een gouden regen neer, die het zicht versluiert zoals alleen een baan van licht binnengelaten door het zolderraam door het stof kan doen dat opstijgt bij het dichtslaan van een fotoalbum. Waar verleden het heden ontmoet. Stof tot nadenken. Stilte waarin een laagje goudstof uit de ceders langzaamaan de tuinstoelen, de tafel, eigenlijk alle horizontale delen van kleur verandert en de auto nu bijna vuurverguld oogt. De stoepen hobbelen van de beukennootjes en de eerste eikels. Verbeeld ik me: spelen er minder kinderen of lijken kastanjes minder aantrekkelijk dan de voor het oog onzichtbare pokemonstertjes? Het leger bladblazers treft zijn voorbereidingen en test haar verlengsnoeren. In de verte ruist de snelweg richting het weekend. Ik hoor een prevelende merel en een verdwaalde tik van een late Zwartkop of was toch een Winterkoning? In de schaduw van ons huis warrelt het weefspel van Loodkruid, klimop en cyclamen. Uit de grond werken zich de eerste neuzen van herfstkrokussen en magie lokt bezwerend de eerste herfsttijlozen tevoorschijn. Het gaat allemaal weer gebeuren. Heel langzaam krijgt de herfst een gouden blos op zijn wangen.
