Buxus R.I.P.
Afgelopen vrijdag was het dan zover: het definitieve einde van ons buxus haagje. We zullen die oud en vertrouwde evergreen structuur in de voortuin moeten missen. Natuurlijk, op wereldschaal gaat dit logje nergens over, maar je kunt je dicht bij huis wel druk maken om iets wat je mooi vindt te behouden. Uiteindelijk is het de Kardinaalsmuts (Euonymus japonicus ‘Green Spire’ ) geworden en niet de kleinbladige Japanse hulst (Ilex crenata 'Green Hedge' of de Ilex crenata 'Dark Green') omdat die het hier op de klei volgens de man van het tuincentrum minder goed zouden doen. En heel eerlijk, de Ilexjes deden hun naam eer aan: iel. Door de grote vraag zijn ze blijkbaar niet aan te slepen, gaat de prijs omhoog en worden de planten kleiner naarmate het seizoen vordert omdat ze gewoon niet sneller groeien. De Kardinaalsmuts was tenminste 20cm groot en betaalbaar, terwijl de potten Ielexjes er geleidelijk uitzagen als een portie duurbetaalde, ondermaatse paling. Wees gegroet edel groenvoer, maar niet bij ons in de tuin.
Na twee seizoenen mottenvangen (meer dan duizend), ijverig rupsen en poppen plukken, terugsnoeien en weer zien dat alle jonge uitloop gelijk wordt weggevreten, had ik het wel gehad. Maar het echte kantelpunt voor mij was nadat eenmaal al het blad verdwenen was, de rupsen toch nog in leven bleven. Hoe was dat nou mogelijk? Ik ben er op een gegeven moment bij gaan zitten en zag tot mijn stomme verbazing dat de rupsen als groene kaasschaafjes de bast van de buxus wegvraten, zie de foto’s. Tja, als je een boom helemaal ringt, gaat hij dood, zo ook de buxus. Zelfs het skelet werd dus afgeknaagd.
Buxus R.I.P. In de knollentuin geen matten meer met motten!
