… van tante Hortensia.
Bijna iedereen heeft in een fotoboek wel een oude sepia verkleurde foto van zijn of haar (over)grootouders van ergens in de vorige eeuw. Een zonnige sfeer, de beste leunstoelen naar buiten, wortelnotenhouten bijzettafeltjes, antimakassars, feestelijke snijbloemen en cache-pots met op de voor- en achtergrond het bleke, bolle krulspeldenhoofd van tante Hortensia. Nou moet je weten, tante hortensia was aangetrouwd en kwam uit een groot gezin, één van vele zusjes. En ieder gezin had in die tijd wel een tante Hortensia, zeker in het Gooi. En wie ooit een boottocht langs de vele buitens in het Gooi heeft gemaakt, weet dat het een enorme ‘zuipschuiten’ zijn!
Als ik met een nieuwe plant in mijn handen sta, moet ik altijd aan de huisbaas van een vriend van mij uit mijn studietijd denken. Ik leerde onder meer van hem - hij werkte bij de plantsoenendienst in Utrecht - hoe je struiken sterker kon maken: gewoon rond steken, zei hij, een steek diep, liefst nog één dieper het jaar erop. Ik heb in die tijd zeker veel geleerd. En leren van je mislukkingen. Ook dat. En iedere keer als ik aan hem terugdenk, dat kleine, ietwat kromme baasje met zijn enorme handen op de Vossegatselaan, dan zie ik hem altijd naar de lantaarnpaal bij hem op de stoep wijzen: geel gebrand door het water van talloze honden stonden daar flinke planten van Capsella bursa-pastoris, want de Latijnse naam lag voor zijn tong. Boven de plasgrens waren de licht bruine herderstasjes nog net te zien. Hydrangea’s wortelen niet diep, zei ie, maar humus moeten ze hebben, in een diep gat veel humus, de diepte in… je moet de wortels de diepte in krijgen. Onze hortensia's staan er hier puik bij ook in de droogte van een paar weken terug.
De oude baas is er allang niet meer. En de familie van tante Hortensia, die is mondainer geworden. Vorige week vrijdag werd ik bijna gestrikt door haar achternicht: Hydrangea ‘Black Steel Zsasa’ (of is het Zaza?). Ook haar naam is beslist hedendaags, naast de combinatie van heel mooi blauwe ogen en donkere nylons over slank stelen: kortom een schoonheid. Maar ja voor veertig euro, in een tuin waar de ruimte nul is, gaat mijn tuinhart niet sneller kloppen.
Het eerste blauw van het loodkruid dat in de tuin is opgedoken, is meer effen van kleur en vrij hard, schitterend in zijn soort dat zeker, maar ik heb toch iets meer met zachtere tinten en toen… toen zag ik haar tussen al die protsers staan, een nieuwe vlam: Clematis ‘New Love’, een struikvorm uit de heracleifolia-groep voor de kleine tuin. Goed in een pot, kan ook. Omdat het vakantie is (geen argument, maar toch staat er gemakkelijk) en ze nog gaat bloeien, nam ik haar mee, voor precies dat ene kleine plekje.
Voor ik wat vergeten ben of fout heb – ik kan de geplaatste tekst, noch foto's aanpassen – stuur gerust een email naar: paldr353@gmail.com
.jpg)
