… een toen nog niet bekend bloemenkind?
Ik schreef eind mei dit jaar een logje over zomerse sneeuwklokjes, een combinatie van wit en geur: de sneeuwklokjesboom, Styrax Japonicus. Deze uit de kluit gewassen luchtige struik met een pagode groeivorm is in de knollentuin een dartele verschijning als die in bloei staat met een wolk van bengelende klokjes met een fijne geur. Ik vroeg me ook dit voorjaar weer af of de Styrax al bekend was in de tijd van Cicely Mary Barker de Flower Fairies tot leven wekte. Het enige sneeuwklokje die ze in haar boek tekende en beschreef is de echte:
The song of the Snowdrop Fairy
Deep sleeps winter,
Cold, wet, and grey;
Surely all the world is dead;
Spring is far away.
Wait! The world shall waken;
It is not dead, for lo,
The Fair Maids of February
Stand in the snow!
Van sneeuw is natuurlijk nog lang geen sprake, maar wel van een fraaie herfst tot vrijdag de 21e. Als ik de zachtgroene, onrijpe vruchtjes van juli en augustus in mijn herinnering oproep, is het moeilijk om daar eigenlijk geen gezichtje in te bedenken of herkennen zoals die van de The Elm Tree Fairy. In de tweede week van september ondergaan de vruchtjes hun laatste metamorfose en lijken ze stuk voor stuk op het fotonegatief als van die inktpot van Peter Tereszczuk of een danseresje van Demetre Chiparus, brons met een uit ivoor of been gesneden kopje.
De natuur strooit graag met associaties in de knollentuin, maar soms moet je wel even de tijd nemen om ze te zien.
