… als het toch aan Co lag…
Oh zeker, als het toch aan Co gelegen had, was het was allemaal anders gegaan. Ja, ja. Hoewel ze iedere jaar samen komen, is het Co die altijd als eerste naar het plekje onder het keukenraam gaat om te kijken of er nog iets veranderd of zo. Niets dus, en ook geen halve meter verder of zo, nee, precies daar. Het is Co die de nestkom uitgraaft met zijn zwempoten. En het is Co die zich meldt voor een boterham. Hij kan hoog op zijn poten staand net over het houtwerk van de openslaande deuren naar binnen kijken, getik tegen het glas. Ja, we weten het wel hoor.
Ze waren laat dit jaar, pas half maart, die Koes&Co. Terwijl Koes een beetje door de tuin scharrelt alsof ze vergeten waar het nest ook wel weer was, bivakkeert Co prinsheerlijk in het zonnetje op de punt van het platte dak van de buren. Dat deed hij ook altijd als Koes een ei ging leggen. Ze deed het rustig aan dit jaar, nog net niet aan de VUT maar wel bijna, want tussen 1 april en 22 april werden zeven eieren gelegd. We vinden het best; ze wordt ook een dagje ouder. En sinds donderdagnacht 20 april zit Koes vast op het nest. We kunnen nu gaan uitrekenen wanneer de kuikens uitkomen, als alles goed gaat tenminste. En als de deur op een kiertje staat, dan komt Koes gewoon de kamer even in een kijkje nemen; hadden we ook maar een kussen in de opening moeten duwen.
Deze week plaats ik de camera weer bij het nest. Ondanks al die eerdere broedsels blijft het een feest om naar te kijken hoe alles daar reilt en zeilt.
