Gelukkig is er nog altijd de koude bak
De weersomslag van dit weekend lonkt naar de lente. Ik ben eigenlijk geen mens voor sneeuw en ijs, tenzij ik er niet uit hoef. We hadden eventjes een glooiend tuinsilhouet met een mooi wit hoedje op planten, tuintafel en stoelen, een sneeuwwit tapijt bedolven onder de stille trip-trappende sporen van de vogels, het pikken naar de stukjes onder pindasnoeren door het roodborstje, de gaatjes door het petsende gedrup van ons ijspegelorgeltje. Dit alles is (eventjes) voorbij, evenals de vluchtige wereld van de ijsvarens. Wie maakt dat nu nog mee in die goed geïsoleerde door al die slimme Toontjes geregeerde huizen. Gelukkig is er nog altijd de koude bak. Daar groeien ’s nacht de mooiste varens en vorstbestendige bloemen om overdag weer op te gaan in condens. De klep natuurlijk stijf dicht houden voor herhaling, want programma gemist werkt niet buiten. Iedere ochtend is het landschap anders, koud verstild, maar fraai, omringd door de vlammende knopjes van de toverhazelaars die staan te springen om het voorjaar aan te strijken. Speciaal voor iedereen die ijsvarens heeft moet missen het volgende: … ’s morgens op de ramen prijken De wonderbloemen van het ijs. O flonkertak, o ranke varen, O toverspel van vocht en wind, Jouw schitteren, waar wij naar staren, Wijkt voor de adem van een kind… Naar De ijsbloem van Willem de Mérode
