…moet niet gekker worden
Voor je het weet, ben je een maand verder en in tuinbegrippen is er een hele hoop gebeurd.
In een wat koeler voorjaar en vroege zomer hadden we langer kunnen genieten van de Azalea mollis, de roos Climbing Pompon de Paris en de Blauweregen. De mooie momenten waren er zeker, maar te kort. Sinds mijn laatste log heeft het ook niet meer geregend en is er alleen maar zon geweest. En dat was ook te zien aan onze nieuwe Styrax japonicus. Met heel veel geduld had ik die voorzichtig tussen de andere beplanting (waaronder Hondstandjes en Elfenblad cultivars) uitgehaald en bleven de stokoude Zachte Naaldvarens en Koningsvarens gespaard van al het tuingeweld. Maar de Styrax had het er gewoon niet naar zijn zin. Halverwege de dag hingen het blad en knoppen slap omlaag.
Het toeval wil dat ik een bezoek bracht aan een tuincentrum redelijk in de buurt waar een tuinvriend voor mij al eerder de roze cultivar van de Sneeuwklokjesboom had gespot, de ‘Pink Snow Bell’. Die was zo mogelijk nog iets breder en ouder dan de witte Styrax die ik eerder kocht. Nou moet je het roze wel met een behoorlijke korrel zout nemen, maar de knoppen zijn heel interessant om te zien en de bladkleur heeft wat betreft de kleur wel iets weg van krulsla, Lollo rosso. Mijn vrouw was er gelijk helemaal weg van. Deze Styrax heb ik thuis laten bezorgen. Helaas blijkt hij toch een tijdje niet aan het drupsysteem aangesloten geweest, want eenmaal hier had hij nog maar een derde van zijn knoppen over. Op zijn oudhollands gezegd waren de knoppen naar de knoppen, toch zag het blad er nog fris en stevig uit. Maar ja ga dan eens ruimte maken in tijden van droogte, en mooie planten zoeken die wat betreft kleur in de buurt komen. Mijn eerste idee was Zeeuwseknoopje (Astrantia major ‘Rosa Lee’) en de akelei ‘Nora Barlow’ vervolgens de wat donker roodbladige Zilverkaarsen Actaea racemosa ‘Queen of Sheba’ die door het blad bijna roze lijken te bloeien en om het af te maken voor op de bodem het - in de herfst nog over te planten - Kruipend Zenegroen ‘Atropupurea’, en al wat me nog meer een keer zal invallen. Al een week na het planten zag je de overgebleven knoppen (Pink Bells) hun licht roze wangen opblazen en een enkel bloemetje zag het eerste daglicht. We zijn er heel tevreden mee
Maar de witte Styrax bleef achter, dus restte mij niets anders dan de omgekeerde weg te gaan en de Styrax uit zijn benarde positie te bevrijden. Heel de schaduwtuin weer op zijn kop!! Eenmaal met de kluit boven de grond (ik was even bang voor de larven van de snuitkever!) kwam het euvel aan het licht; de kluit was veel te licht van gewicht, anders gezegd veel te droog. Voorzichtig de wortels rond alom losgepeuterd en de kluit dit keer in biologische plantaarde gezet en aangegoten met twee emmers water. Het weer was er niet naar, veel te warm en te droog, maar nu staat hij vijf dagen later bijna volledig in bloei. Gelijk de afgelopen week de schaduwtuin opnieuw ingericht en het waterloopje weer schoongemaakt; alleen de aardewerk kruik moet ik nog repareren, maar dat kan nog een weekje wachten.
Eerst oververhit even uitblazen in de schaduw met een kop afgekoelde thee…
Voor ik wat vergeten ben of fout heb – ik kan de geplaatste tekst, noch foto's aanpassen – stuur gerust een email naar: paldr353@gmail.com
