Even geen mogelijkheid om eerder een log te plaatsen. Nu een momentje gestolen.
Sinds vorige week hebben we privé met een ziekenhuisopname te maken. Daar gaat alle tijd, aandacht en energie heen. Ik ben in geen twee weken in de tuin geweest, zie tot mijn ontsteltenis dat de bakken met eenjarige er net zo over denken. Ook de selectie van mijn cyclamen gaat voor de zomer denk ik niet meer lukken. Het zij zo.
Dat neemt niet weg dat de tuin is getransformeerd. Bijna niet meer te maaien gras (doe ik morgen of zo), de schijnaugurk (Akebia quinata) heeft de pergola bijna overgroeid en mijn (oh ijdelheid) naamgenoot rambler ‘Paul’s scarlet climber’ bijna helemaal overgroeid. De ‘Veilchenblau’ aan de andere kant kijkt ook echt die kant op in de hoop dat de Akebia haar niet ziet. Onder haar bloeit ‘Zepherine Drouhin’ een die mooie Bourbonroos met middelgrote donker fuchsiaroze, los gevulde bloemen met een zeer sterke zoete geur én zonder doorns. Dat kan niet gezegd worden van ‘New Dawn’ die het aan de zuidkant heeft overgenomen van ‘Madamme Alfred Carrière’ en ‘Gerbe Rose’ en een grote affiniteit heeft voor mijn haar. Ik durf zonder snoeischaar daar niet meer langs te lopen. Dan heb ik nog een roos waarvan ik – oh schande – de naam niet meer weet, terwijl ze juist heel hartelijk en doorlopend bloeit. Helaas is de bloie een beetje over zijn top heen.
Tot slot is de ‘Kew Rambler’ nog steeds in gevecht met een van de Atlas ceders. Hij is nog niet in volle bloei, maar ik hoop ooit de eerste te zijn met een roze bloeiende ceder.
Voor voetbalfans: de vaderlandse driekleur
Foto 2 t/m 5: Akebia en Paul's Scarlet Climer
Foto 6: Veilchenblau en Zepherine Drouhin
Foto 7 t/m 9: New Dawn en Madamme Alfred Carrière
Foto 10 t/m 12: onbekende roos
Foto 13 t/m 15: Kew Rambler