… uit de knollentuin
Het is koud, vies koud. Ik ben geen schaatser, weet wel dat vorst voor de tuin en vruchtdragende struiken nodig is, evenals voor het kiemen van sommige zaden, maar daar houdt het voor mij dan ook ergens op.
De winterviolen liggen slap tegen de potrand, evenals het blad van Arum italicum, blad en bloemen van de kerstrozen en alle cyclamen. De eerste bloemen van ‘Winterzoet’ zijn helaas al bruin verkleurd; die konden slecht tegen de koude en als het zo bitterkoud is, ruik je ze ook minder. De eerste week van december gaf het eerste zetje om wat maatregelen te treffen tegen de koude, reden genoeg om de koude bakken even te beschermen en de regentonnen leeg te laten lopen. Toen het eenmaal over was, heb toch maar weer een regenton aangesloten, omdat dat het waterhalen voor de kas een stuk lichter maakt.
Aan die gestolen vreugde kwam deze week een eind; alles weer weg laten lopen. Afgelopen weekend heb ik twee koude bakken omgebouwd om meer planten te kunnen opnemen. Ik heb dat ik in het verleden al eens eerder gedaan. Aangezien mijn koude bakken niet spectaculair groot zijn (1x1m) was/is dat met een stuk geplastificeerd gaaspaneel goed te doen. Gewoon aan beide zijkanten haaks ombuigen en dan kan hij gewoon in de koude bak geplaatst worden waarbij de zijkanten op betonklinkers rusten. In het midden kan ik ook nog afsteunen, maar dat heb ik dit keer niet gedaan. Zo staan de bloeiende cyclamen die onze vensterbanken sierden en die (heel onverstandig) nog gewoon in hun 9x9 potje zaten veilig tegen de vorst beschermd. Ook de prinsesjes, de jonge zaailingen van de Paulownia tomentosa, zijn nu keurig afgeschermd van de diepste koude. Bovenop noppenfolie voor overdag en ’s avonds in goed gezelschap van de op maat gemaakte polystyreen platen. Als eind van de week de temperatuur weer omhooggaat, is alles zo weer makkelijk toegankelijk te maken.
Zo blijf ik me warmlopen…
